پیامبر اعظم محمد مصطفی(ص)؛ منادی وحدت و اتحاد مسلمین.

پیامبر اعظم محمد مصطفی(ص)؛ منادی وحدت و اتحاد مسلمین

هفدهم ربیع الاول سالروز طلوع نور ختم نبوت حضرت محمد مصطفی(ص) است.پیامبری که در راه خدا و گسترش دین مقدس اسلام تمام هستی خود را فدا نمود و از پست ترین مردمان امتی یگانه و نمونه ساخت و با تعالیمی بی مانند و جامع ترین و کاملترین و سازنده ترین برنامه انسان ساز هدایت و سعادت و تعالی و تکامل و نیل به بالاترین درجات انسانیت و قرب به آستان مقدس ربوبیت را برای بشریت به ارمغان آورد.

میلاد مسعود این بزرگترین شخصیت عالم هستی را به فرزند برومند و تحقق بخش برنامه آسمانی اش در سراسر گیتی حضرت مهدی(عج) و مقام معظم رهبری و ملت شهید پرور ایران و مسلمین و آزادمردان تبریک و تهنیت گفته و از خداوند متعال خواهانیم زمینه تحقق حاکمیت الهی به دست پرقدرت و الهی حضرت صاحب الزمان(عج) آماده گردد.

ما در این نوشتار برآنیم تا با برکت از این ایام مبارک وحدت که مصادف با دو طلوع بزرگ یکی خورشید نبوت و دیگر ششمین کوکب امامت است دریابیم که عامل وحدت مسلمین جهان چه می تواند باشد .

ببینیم آیا وحدتی که قیصرهای تاریخ ،کسراهای روزگار که بر اساس قدرت ارائه می دادند و یا وحدتی که ملیون در تاریخ حکومت ها بر اساس ملیت و آب و خاک ابراز می داشتند می تواند برای نجات و سعادت بشر کارآمد باشد یا نه.

عاملی دیگری باید جست و راه دیگری باید رفت.با بررسی در تاریخ در می یابیم کسانی که دعوی نجات بشریت داشته اند از سه دسته خارج نبوده اند :

1 – حکیمان و مصلحان بشری

2 – پادشاهان و سیاسان قدرتمند

3 – انبیا و فرستادگان الهی

داعیان دسته اول:

در تاریخ سیر موفقیتشان بر این بوده که اندیشه های مخصوص به خود را در کنار آکادمی ها و مدارس بر عده ای از شاگردان خود عرضه کنند و یگانه عامل خوشبختی و رستگاری بشر را تنها این می پنداشته اند که با به کار انداختن حقایق فلسفی می توان گلیم خود را از آب کشید.

داعیان دسته دوم:

بر این باور بوده اند که باید با زور حاکمیت خود را حفظ کرد ولو با نواختن شلاق و تازیانه بر گرده آزاداندیش ترین افراد انسان ها باشد که مبدأ تاریخ این نوع حکومت قابیل است و قربانی آن هابیل و تا به امروز که دو گرگ یکی در غرب سر برافراشته و دیگری در شرق با فدا کردن ملت های مستضعف به حیات ننگین خود ادامه می دهند .

داعیان دسته سوم:

اینان که به عنوان منجی انسانها دعوت نجات و رستگاری خود را آغاز می کردند نه تحصیل کرده های کنار آکادمی ها و مراکز علمی بودند و نه برخواستگان از تزاحم قدرت ها و بازی های سیاسی و حزبی بلکه انسان هایی بودند امی و از توده های پابرهنه و گرسنگی خورده که به قول امام علی (ع) موسی کلیم آنقدر گرسنگی کشیده بود که طعام سبز یعنی علف از روی شکمش پیدا بود.

«لقد کانت خضرة البقل تری من شفیف صفاق بطنه» (1) و عیس مسیح (ع) جامه زبر می پوشید و غذای ساده می خورد و خشت را متکای خود می ساخت. (2) و محمد(ص) بر روی زمین غذا می خورد و همانند بندگان می نشست.«یاکل علی الارض و یجلس جلسة العبید» (3)

آنها رهبرانی بودند که از طرف خدا فرستاده شده بودند و ویژگی رسالت آنها یک ویژگی عادی و بشری نبود، بلکه یک ویژگی الهی بود که همزمان با تولدشان اثر تکوینی خود را بروز می داد.

تولد پیامبران و اثر تکوینی آن در عالم:

قرآن کریم که از تولد موسای بزرگ سخن می گوید از یک قتل و عامی یاد می کند که به دست فرعون انجام شد و بسیاری از پسران کوچک و شیرخواره کشته شدند.

قرآن می فرماید:«یذبح ابنائهم و یستحیی نسائهم»(4) و خداوند این کودک را از دست خوش این قتل و عام نجات داد و به مادر موسی فرمان داد که فرزند خود را به دست امواج دریا بسپار که ما او را نجات خواهیم داد. این بچه به امداد غیبی نجات پیدا کرد و به مقام رسالت الهی رسید. و عیسی(ع) در وقتی که عده ای افراد نابخرد می خواهند به عصمت مادر پاکش حضرت مریم خیالی ببرند آن طفل در گهواره شروع به سخن می کند و می گوید«انی عبدالله اتانی الکتاب و جعلنی نبیا» (5)

اثرات تکوینی تولد پیامبرخاتم (ص) محمدبن عبدالله در آن هنگام که از دامن پاک ترین زن های قریش حضرت آمنه تولد می یابد اثرات شگرف و تکان دهنده ای در بسیاری از جاها پیدا می شود و این اثرات نوعا در جاهایی ه مظهر شرک و کفر است یافت می شود.

خاموشی آتشکده فارس:

آتشکده فارس که قرن هاست به عنوان یک جایگاه شرک و بت پرستی که انسانها را به انحراف کشانده است به خاموشی می گراید دریاچه ساوه که مدت ها بود مورد پرستش عدهای از جاهلان قرار گرفته بود به خشکی می رود.کنگره های ایوان کسری که شاهان ایران از خون محرومان پایه های آنرا بالا برده بودند فرو می ریزد و بت های نصب شده بر بام کعبه بر رو می افتد نوری در جهان درخشیدن می گیرد که توام با امید است برای زدودن ابرهای جهل و محو ظلمت های حاکم بر جهان.

تولد محمد(ص) یعنی تولد کلمه توحید و توحید کلمه:

پیامبر در آغاز بعثتش برای نجات و سعادت انسانها دعوت خود را متوجه کاخ نشینان می کند و آنها را به عنوان عامل شرک و تفرقه معرفی می کند و شعار توحید را به عنوان وحدت بخشیدن به انسانها بر اساس کلمه توحید یادآوری می کند.«... قولوا لا اله الا الله تفلحوا»

در مکتب پیامبر پیوندهای قومی و نژادی و حتی ملیتی و براساس آب و خاک به عنوان عامل وحدت بخشیدن به حساب نمی آید و گاهی به عنوان وسیله ای برای تشتت و تعصب های تفرقه آفرین یاد می شود بلکه پیامبر با عرضه اصول و عقاید فطری امت می آفریند و استقلال می دهد.

ابراهیم با عرضه یک ایمان الهی تاسیس امت کرد که از آن به عنوان امت حنیف در قرآن یاد شده است.و پیامبر ختمی مرتبت که همان پرچم پیامبران سلف را بر دوش داشت با عرضه یک مکتب نجات بخش و نفی قدرت های حاکم و سرمایه داران سودجوی توجیه گر و مترف های زالو صفت به انسانها وحدت و همگامی بخشید و با آن فریاد بزرگ الهی که بر وی وحی شده بود فرمود:«واعتصموا بحبل الله جمیعا ولا تفرقوا» (6)در اینجا همگان را امر می کند که به ریسمان خدا چنگ بزنید و بر حذر میدارد از اینکه که تفرق و تشتت داشته باشید و وحدت را به عنوان بزرگ ترین نعمت الهی یاد می کند و تفرقه و پراکندگی را به عنوان زشت ترین آداب جاهلیت معرفی می کند.

حال امت های اسلامی اگر بخواهند به آن میراث های اولیه اسلام باز گردند و آن آبرو و قدرت صدر اسلام را باز یابند باید بازگشت به تعالینم قرآن داشته باشند مخصوصا شیعه و سنی که با وحدت و یکپارچگی این تار عنکبوتی اسرائیل را در منطقه از هم بپاشند و در ورای آن راه نفوذ شرق و غرب را ببندند و ملت های مسلمان بدانند همانطور که در روز تولد پیامبر لرزه بر اندام کاخ های ستم و مظاهر شرک و کفر افتاد در این هفته وحدت با الهام از فرمایشات قرآن و نبی مکرم اسلام و وحدت و هماهنگی کاخ های ظلم و ستم را در جهان به لرزه در آورند و دست استعمارگران جهان را از کشور خود قطع کنند و به مجد و عظمت اسلامی خود نائل گردند.به امید آن روز.

منابع:

1) نهج البلاغه / خطبه 60

2) همان

3) همان

4) قرآن کریم/سوره مریم /آیه 29

5) قرآن کریم/سوره مریم /آیه 30

6) قرآن کریم/آل عمران/103